Almanya, yaşlanan nüfusu ve artan sağlık hizmeti ihtiyacı nedeniyle son yıllarda yaşlı ve hasta bakımı için yurt dışından yüz binlerce nitelikli personel getirdi. Federal İş Kurumu’nun verilerine göre, her dört yaşlı bakım çalışanından biri yabancı uyruklu. Tüm bakım alanları ele alındığında, yabancı çalışan oranı beşte bire yükselmiş durumda ve bu oran giderek artıyor.
Uzmanlara göre, bakım sektöründe yaşanan bu rekabet sadece Almanya ile sınırlı değil. Birçok ülke, nitelikli bakım personelini çekmek için çeşitli programlar uyguluyor. Almanya hükümeti, Filipinler, Hindistan, Endonezya ve Tunus gibi ülkelerle yürüttüğü “Üçlü Kazanım” programlarıyla göçmenlerin iş bulmasını ve uyum sağlamasını desteklemeye çalışıyor. Ancak artan talep, bazı özel aracı kurumların yüksek ücretler talep etmesine, göçmenlerin borç altına girmesine yol açabiliyor.
Ülkede çalışmaya gelen bakım çalışanlarının kalıcılığını etkileyen en önemli faktörlerden biri, yalnızca iş koşulları değil, aynı zamanda günlük yaşamda hissettikleri refah ve aidiyet duygusu olarak öne çıkıyor. Yapılan araştırmalar, dil bariyeri, bölgesel lehçeler, farklı iş tanımları, ayrımcılık ve ırkçılıkla karşılaşma gibi sorunların yabancı personelin Almanya’da kalıp kalmama kararında belirleyici olduğunu gösteriyor.
Bakım personeli, çoğu zaman beklediklerinden farklı işlerle karşılaşabiliyor. Bazı ülkelerde akademik eğitimle kazanılan yetkiler Almanya’da meslek eğitimiyle sınırlı tutuluyor; bu da yabancı çalışanların görev tanımlarıyla ilgili şaşkınlık yaşamalarına neden olabiliyor. Ayrıca, ırkçı söylemler ve ayrımcı tutumlarla karşılaşmak, sosyal hayatta bütünleşmeyi ve kalıcılığı olumsuz etkileyebiliyor.
Uzmanlar, sektörde kalıcılığı artırmak için politika yapıcıların, kurumların ve göçmen temsilcilerinin güçlü işbirliği içinde olması gerektiğini vurguluyor. Kapsayıcı bir “kalma kültürü” oluşturulmadan, bakım personeli açığına uzun vadeli çözüm bulmanın mümkün olamayacağı ifade ediliyor.
